"A Bird Came Down the Walk"

A Bird Came Down the Walk – Emily Dickinson

A bird came down the walk:
He did not know I saw;
He bit an angle-worm in halves
And ate the fellow, raw.

And then he drank a dew
From a convenient grass,
And then hopped sidewise to the wall
To let a beetle pass.

He glanced with rapid eyes
That hurried all abroad,--
They looked like frightened beads, I thought;
He stirred his velvet head

Like one in danger; cautious,
I offered him a crumb,
And he unrolled his feathers
And rowed him softer home

Than oars divide the ocean,
Too silver for a seam,
Or butterflies, off banks of noon,
Leap, splashless, as they swim.

Achtergrond informatie
Dit gedicht van Emily Dickinson bevat een spreker, persoon. Ook typisch voor deze schrijfster is dat zij gebruikt maakt van een los rijmschema (in het begin van het gedicht ABCB).
De spreker beschrijft een vogel die aan komt vliegen, maar die zich niet bewust is van het feit dat hij bekeken wordt. Hij eet een worm en drinkt wat. Dan hopt hij opzij, hij is angstig en kijkt vluchtig om zich heen. De persoon geeft de vogel een broodkruimeltje. De vogel opent zijn vleugels en fladdert weg, dit doet hij op een tedere manier. Deze manier wordt in de laatste strofe nog benadrukt, hij doet dit niet zoals roeiriemen het water raken ‘Oars divide the ocean’, hij doet dit zonder te plonzen.

Haar gedicht weergeeft romantische pracht en praal. Zij maakt dit, eigenlijk, simpele gedicht over het bekijken van een vogel, tot een uitgebreid beschreven gedicht.

De vogel, het natuurlijke aspect in dit gedicht, heeft een vluchtinstinct. De vogel is dus eigenlijk een symbool voor snelheid, levendigheid en ongrijpbaarheid en dit weergeeft de afstand tussen de mens en de natuur.

De eerste paar strofen bevatten humor, zoals in strofe een: ‘He bit an angle-worm in halves And ate the fellow, raw’, waar wordt beschreven hoe de vogel een worm in tweeën splitst en het ‘kereltje’ rauw opeet. Maar ook in strofe twee, waar wordt beschreven hoe de vogel opzij stapt om een ander dier voorbij te laten gaan: ‘And then hopped sidewise to the wall. To let a beetle pass.’ Het is natuurlijk onzin dat een vogel opzij gaat voor een klein kevertje.
In de derde strofe lijkt het alsof er door de ogen van de vogel wordt gekeken: ‘eyes that hurried all abroad’, de persoon moet dus de angst in de ogen van de vogel hebben kunnen zien. In de volgende strofe weet de persoon opeens waarom de vogel zo angstig om zich heen kijkt. Zij realiseert zich dat zij eigenlijk heel dichtbij de vogel staat, dichtbij genoeg om hem een broodkruimeltje te geven. Hij blijft niet om het kruimeltje uitgebreid te eten, maar vliegt er mee weg. Dit wordt op een dramatische manier beschreven: ‘And he unrolled his feathers. And rowed him softer home.’
Het belangrijkste deel van dit gedicht is de laatste strofe. In deze strofe heeft Dickinson twee vergelijkingen opgesteld als gevolg van de zin ‘And rowed him softer home’: roeiriemen en vlinders. Door deze vergelijkingen lijkt de vogel inderdaad nog soepelere en eleganter door de lucht te bewegen.

Onze mening
We vinden dit een mooi en grappig gedicht, omdat er zo uitgebreid geschreven kan worden over een vogel die wegvliegt met een broodkruimeltje. De eerste twee strofen bevatten humor, omdat er wordt beschreven hoe de vogel een worm in tweeën splitst en hoe hij opzij gaat om een kevertje voor te laten. De twee strofen daarna zijn echter serieuzer, hierin kijk je als het ware door de ogen van de vogel en zie je zijn angst. Die angst is omdat de persoon in het gedicht erg dichtbij staat. Wanneer zij hem een broodkruimel geeft, vliegt hij weg. Deze vlucht van de vogel, die erg elegant is, wordt daarna vergeleken met roeiriemen die door het water gaan en met fladderende vlinders. Hierdoor wordt de onzichtbaarheid van de vliegende vogel nog duidelijker.
De vogel in het gedicht staat voor snelheid, levendigheid en ongrijpbaarheid, welke voor een afstand tussen de mens en de natuur zorgt, toch wordt deze natuur erg mooi beschreven.