"On the grasshopper and cricket"

On the Grasshopper and Cricket by John Keats

The poetry of earth is never dead:
When all the birds are faint with the hot sun,
And hide in cooling trees, a voice will run
From hedge to hedge about the new-mown mead;
That is the Grasshopper’s - he takes the lead
In summer luxury,- he has never done
With his delights; for when tired out with fun
He rests at ease beneath some pleasant weed.

The poetry of earth is ceasing never:
On a lone winter evening, when the frost
Has wrought a silence, from the stove there shrills
The Cricket’s song, in warmth increasing ever,
And seems to one in drowsiness half lost,
The Grasshopper’s among some grassy hills.

December 30, 1816.

Achtergrondinformatie:
Het gedicht laat zien dat de dichter gelooft dat het mooie van de natuur nooit zal eindigen. Zowel in de zomer als het veel te warm is voor alle vogels om vitaal te fluiten is er dan altijd nog het prachtige geluid van de sprinkhaan. In de winter als alles stil is, je eenzaam bent en alles bedekt met vorst is het de krekel die een warm lied zingt.

Het gedicht is geschreven in de vorm van een sonnet. Dat is een gedicht dat bestaat uit 14 versregels en dat is verdeeld in een strofe van acht en zes regels. Tussen deze twee strofen vind een wending plaats, ookwel 'chute' genoemd. Vaak is dit een tegenstelling. In "On the grasshopper and cricket" is de chute de tegenstelling tussen zomer en winter. De eerste acht versregels beschrijven de schoonheid van de natuur in de zomer en de laatste 6 versregels de schoonheid van de natuur in de winter.
Het is typisch voor de periode romantiek dat er vol gevoel over de natuur wordt gepraat. Er wordt in het gedicht gezegd dat de schoonheid der natuur iets is van alle tijden en dat het niet afhangt van de wisseling van seizoenen.

Een analyse op internet voegt het volgende toe:
"Keats(the poet) was a pantheist, which means that he believed that God and Nature are equivalent. That explains the word "dead" in the first line: "The poetry of earth is never dead." What he is trying to say is that since, according to pantheism, God and Nature are equivalent, then God must be present in everything natural, including humans; therefore, the human race will never die. Life on the whole is eternal and the death of an individual is brief.That's also why the bit about the cricket(the winter bit) begins three-quarters down the poem: the first part, about the grasshopper(summer), represents youth and the line "The poetry of earth is ceasing never" represents a transition from youth to old age(autumn: transition from summer to winter)." -http://www.eliteskills.com/c/232
"Keats is suggesting that although we easily recognize the beauty of life in youth, there is also plenty of beauty in old age. "http://wiki.answers.com/Q/What_is_on_the_grasshopper_and_the_cricket_by_john_keats_about
Dit is een nuttige toevoeging, omdat we dit zelf niet hadden kunnen bedenken, maar het wel een groot deel verklaart van dit gedicht. Niet alleen in de alle seizoenen is de natuur mooi, maar het leven is mooi in jeugd en in ouderdom. Deze informatie is dus een "eye opener".

Onze mening
We vinden het mooi gedicht, omdat de winter met de zomer wordt vergeleken. Men komt dan vaak tot de conclusie dat de zomer het mooist is, maar hier wordt ook beargumenteerd dat de winter net zo mooi is. Dat het gewoon de natuur in zijn geheel is die mooi is, dat het niet uit maakt in welk seizoen dat is. De sonnet is een goede dichtvorm hierbij, omdat de chute duidelijk de tegenstelling duidelijk maakt tussen zomer en winter. Het was ons niet helemaal duidelijk wat uiteindelijk de diepe betekenis was. Maar toen wij een analyse op internet vonden (die wij hebben bijgevoegd) werd het ons allemaal duidelijker. God komt terug in de mens, de natuur...overal in! En de grasshopper staat voor 'jeugd' (zomer staat voor het opbloeien van leven) en de krekel voor 'ouderdom' (de winter staat voor aftakeling en verval). Dit is mooi bedacht.

"The wish"

The wish by Roald Dahl

Under the palm of one hand the child became aware of the scab of an old cut on his kneecap. He bent forward to examine it closely. A scab was always a fascinating thing; it presented a special challenge he was never able to resist.
Yes, he thought, I will pick it off, even if it isn't ready, even if the middle of it sticks, even if it hurts like anything.
With a fingernail he began to explore cautiously around the edges of the scab. He got the nail underneath, and when he raised it, but ever so slightly, it suddenly came off, the whole hard brown scab came off beautifully, leaving an interesting little circle of smooth red skin.
Nice. Very nice indeed. He rubbed the circle and it didn't hurt. He picked up the scab, put it on his thigh, and flipped it with a finger so that it flew away and landed on the edge of the carpet, the enormous red and black and yellow carpet that stretched the whole length of the hall from the stairs on which he sat to the front door in the distance. A tremendous carpet. Bigger than the tennis lawn. Much bigger than that. He regarded it gravely, setting his eyes upon it with mild pleasure. He had never really noticed it before, but now, all of a sudden, the colors seemed to brighten mysteriously and spring out at him in a most dazzling way.
You see, he told himself, I know how it is.
The red parts of the carpet are red-hot lumps of coal. What I must do is this: I must walk all the way along it to the front door without touching them. If I touch the red I will be burnt. As a matter of fact, I will be burnt up completely. And the black parts of the carpet . . . yes, the black parts are snakes, poisonous snakes, adders mostly, and cobras, thick like tree trunks round the middle, and if I touch one of them, I'll be bitten and I'll die before tea time. And if I get across safely, without being burnt and without being bitten, I will be given a puppy for my birthday tomorrow.
He got to his feet and climbed higher up the stairs to obtain a better view of this vast tapestry of color and death. Was it possible?
Was there enough yellow? Yellow was the only color he was allowed to walk on. Could it be taken lightly; the risks were too great for that.
The child's face, a fringe of white-gold hair, two large blue eyes, a small pointed chin-peered down anxiously over the banisters.
The yellow was a bit thin in places and there were one or two widish gaps, but it did seem.
to go all the way along to the other end. For someone who had only yesterday triumphantly traveled the whole length of the brick path from the stables to the summerhouse without touching the cracks, this carpet thing should not be too difficult. Except for the snakes. The mere thought of snakes sent a fine electricity of fear running like pins down the backs of his legs and under the soles of his feet.
He came slowly down the stairs and advanced to the edge of the carpet. He extended one small sandaled foot and placed it cautiously upon a patch of yellow. Then he brought the other foot up, and there was just enough room for him to stand with the two feet together. There! He had started! His bright oval face was curiously intent, a shade whiter perhaps than before. and he was holding his arms out sideways to assist his balance. He took another step. lifting his foot high over a patch of black, aiming carefully with his toe for a narrow channel of yellow on the other side. When he had completed the second step he paused to rest, standing very stiff and still. The narrow channel of yellow ran forward unbroken for at least five yards and he advanced gingerly along it, bit by bit, as though walking a tightrope. Where it finally curled off sideways, he had to take another long stride, this time over a vicious looking mixture of black and red. Halfway across he began to wobble. He waved his arms around wildly. windmill fashion, to keep his balance, and he got across safely and rested again on the other side. He was quite breathless now, and so tense he stood high on his toes all the time. arms out sideways. fists clenched. He was on a big safe island of yellow. There was lots of room on it-he couldn't possibly fall off-and he stood there resting, hesitating, waiting, wishing he could stay forever on this big safe yellow island. But the fear of not getting the puppy compelled him to go on.
Step by step, he edged further ahead, and between each one he paused to decide exactly where next he should put his foot. Once, he had a choice of ways, either to left or right, and he chose the left because although it seemed the more difficult, there was not so much black in that direction. The black was what made him nervous. He glanced quickly over his shoulder to see how far he had come.
Nearly halfway. There could be no turning back now. He was in the middle and he couldn't turn back and he couldn't jump off sideways either because it was too far. and when h'e looked at all the red and all the black that lay ahead of him, he felt that old sudden sickening surge of panic in his chest-like last Easter time, that afternoon when he got lost all alone in the darkest part of Piper's Wood.
He took another step, placing his foot carefully upon the only little piece of yellow within reach, and this time the point of the foot came within a centimeter of some black. It wasn't touching the black, he could see it wasn't touching, he could see the small line of yellow separating the toe of his sandal from the black; but the snake stirred as though sensing the nearness, and raised its head and gazed at the foot with bright beady eyes, watching to see if it was going to touch.
"I'm not touching you! You mustn't bite me! You know, I'm not touching you!" Another snake slid up noiselessly beside the first, raised its head, two heads now. two pairs of eyes staring at the foot, gazing at a little naked place just below the sandal strap where the skin showed through. The child went high up on his toes and stayed there, frozen stiff with terror. It was minutes before he dared to move again.
The next step would have to be a really long one. There was this deep curling river of black that ran clear across the width of the carpet, and he was forced by his position to cross it at its widest part. He thought first of trying to jump it, but decided he couldn't be sure of landing accurately on the narrow band of yellow on the other side. He took a deep breath, lifted one foot, and inch by inch he pushed it out in front o1 him, far, far out, then down and down until at last the tip of his sandal was across and resting safely on the edge of the yellow. He leaned forward. transferring his weight to this front foot. Then he tried to bring the back foot up as well. He strained and pulled and jerked his body. but the legs were too wide apart and he couldn't make it.
He tried to get back again. He couldn't do that either. He was doing the splits and he was properly stuck. He glanced down and saw this deep curling river of black underneath him.
Parts of it were stirring now, and uncoiling and sliding and beginning to shine with a dreadful oily glister." He wobbled, waved his arms frantically to keep his balance, but that seemed to make it worse. He was starting to go over. Me was going over to the right, quite slowly he was going over. then faster and faster. and at the last moment. instinctively he put out a hand to break the fall and the next thing he saw was this bare hand of his going right into the middle of a great glistening mass of black and he gave one piercing cry of terror as it touched.
Outside in the sunshine, far away behind the house, the mother was looking for her son.

Achtergrondinformatie:
Het verhaal gaat over een jongetje dat zich laat meeslepen door zijn fantasie. Hij doet net alsof het grote tapijt dat in de hal ligt een soort hindernisbaan is. De gele vlekken zijn 'veilige plekken', de zwarte vlekken zaten vol slangen die hem zouden bijten als hij ze zou raken en de rode vlekken waren vol vuur waarin hij zou verbranden als hij ze zou raken. Via de gele vlekken moest hij het tapijt oversteken. Hij geloofde dat als hij de beproeving zou halen dat hij morgen een puppy voor zijn verjaardag zou krijgen. Dit is dan ook de wens waar de titel op terug slaat.
Hij ging helemaal op in de beproeving, hij nam het serieus. Hij was echt bang en hij raakte buiten adem. Hij had oprecht angst om op de rode en zwarte delen terecht te komen.
Hij had zowel angst ervoor om op de rode of zwarte delen van het tapijt terecht te komen, als angst ervoor dat de beproeving zou mislukken en dat hij als gevolg daarvan geen puppy de volgende dag zou krijgen voor zijn verjaardag.
Aan het eind kan hij zijn balans niet meer houden en komt met zijn handen terecht op een van de zwarte vlakken, hij was verbijsterd en bang. Dat is het einde van het verhaal. Wij zullen het verhaal analyseren door vragen te beantwoorden die van toepassing zijn op dit verhaal.

Som woorden of woordgroepen op die de angst van het jongetje aantonen.
*'His bright oval face was curiously intent, a shade whiter perhaps than before.' (hij was een beetje bleek geworden van de spanning en nervositeit.
*'When he had completed the second step he paused to rest, standing very stiff and still." (hij was echt bang om zich te beweging, in angst om op de rode of zwarte stukken terecht te komen)
*'And so tense he stood high on his toes all the time.' (hij stond gespannen op zijn tenen)
*'There was lots of room on it-he couldn't possibly fall off-and he stood there resting, hesitating, waiting, wishing he could stay forever on this big safe yellow island.' (hij was bang om weer verder te moeten en het te weer opnieuw te riskeren dat hij op zwarte of rode stukken zou vallen)
*'The black was what made him nervous.'
*'He felt that old he felt that old sudden sickening surge of panic in his chest' (hij kreeg een golf van paniek over zich heen'
*'The child went high up on his toes and stayed there, frozen stiff with terror. It was minutes before he dared to move again.' (stijf van angst/verschrikking)
*'He gave one piercing cry of terror as it touched.' (toen hij een zwart deel raakte schreeuwde hij het uit)
Welk effect had het tapijt in het begin op het kind?
Voordat het kind zijn beproeving verzon, zag hij een tapijt waar hij nooit eerder aandacht aan had besteed. Het viel hem ineens op hoe groot het tapijt wel niet was, met aantrekkelijke kleuren. De kleuren waren mysterieus en toen kwam het moment dat hij bedacht dat de rode vlekken vol vuur waren, de zwarte vol bijtende slangen en dat de gele plekken de enige 'veilige' plekken waren.
Waar was hij bang voor tijdens zijn tocht over het tapijt?
Hij was voor twee dingen bang. Ten eerste was hij bang om de zwarte plekken te raken, omdat de slangen hem zouden bijten. Op de rode plekken zou hij verbranden. Maar daarnaast was hij ook bang dat als hij dan toch op die rode&zwarte plekken zou komen hij de beproeving niet zou halen en dat hij dan zijn puppy niet zou krijgen voor zijn verjaardag.
Is 'the wish' een verhaal over het zelfvertrouwen van een kind dat zijn grootste angsten overwint of is het een verhaal over gierigheid? Beargumenteer je mening.
Wij vinden dat het een verhaal is over het zelfvertouwen van een kind dat zijn grootste angsten overwint. We waren al snel geneigd om te zeggen dat het een verhaal over gierigheid was, omdat het doel van de beproeving het krijgen van een puppy is. Maar als je goed nagaat is dat slechts iets wat hij in zijn hoofd voorsteld: als ik het tapijt met slangen en vuur veilig oversteek krijg ik een puppy voor mijn verjaardag. Dat is natuurlijk nonsence, want hij denkt dat het krijgen van de puppy afhangt van het resultaat van de beproeving. En dat terwijl zijn moeder zelfs helemaal niets afweet van de beproeving! Het is dus zijn verbeelding die met hem op de loop gaat. Hij probeert natuurlijk wel de beproeving te laten slagen zodat hij naar eigen zeggen een puppy voor zijn verjaardag krijgt, maar tijdens die beproeving overwint hij ook grote angsten. Hij stelt zichzelf op de proef, is echt bang, raakt buiten adem en zijn zelfvertrouwen sterkt hem erin om door te gaan. Daarom vinden wij dat het grotendeels over zelfvertouwen gaat waarmee het kind angsten overwint. Gierigheid speelt dus wel een rol, maar het zelfvertrouwen staat, vinden wij, centraal.

Onze mening:
Wij vinden het een leuk verhaal, vooral omdat we er zoveel van ons zelf in herkennen. Vroeger speelden wij ook dit soort spelletjes en lieten wij ons ook meeslepen door onze fantasie en verbeelding. Soms was onze droomwereld moeilijk te onderscheiden van de realiteit. We kunnen ons het gedrag van het jongetje dan ook levendig voorstellen. Zelf hebben wij ook wel eens gedacht "om dit te kunnen bereiken, moeten we eerst dat doen" net zoals het jongetje denkt dat hij eerst het gevaarlijke tapijt moet oversteken, voordat hij een puppy krijgt.

"First Autumn"

"First Autumn" by Erskine Caldwell

They sat on the lawn looking up at the fluttering leaves on the old maples. He was beside the wagon with his arm over the red wooden body; she was on the other side, sitting with her legs crossed under her and with her hands folded in her lap.“That’s the oldest tree over there,” Elizabeth said, pointing across the lawn. “I Know it’s the oldest, because it’s the one where the squirrels live.”“But that’s not why it is the oldest, silly,” Robert said. “It’s the oldest because the leaves stay green the longest. The little trees turn red first.”A week ago all the trees were as green as the newly mown lawn, and then all of a sudden they had begun to turn. The grove of maples on the hill was orange and gold, the younger trees were the deeper colour; and in the yard the old maples that had been there scores of years were turning yellow and purple. In a short while the leaves would begin to twirl and spin on the branches when the breezes blew, and then they would twist themselves off and come fluttering down. After that the grass would die, the flowers would shrivel, and the hills and fields would be a deep dark brown until the first snow fell.“The sky was raining paint last night while we slept,” Elizabeth said. “It rained a pot of paint on every tree.”“Daddy says it is the end of summer. He said that the trees turn red and orange and yellow every year when summer is over.”“I didn’t see it last year.”“But Daddy said that last year all the trees were coloured. They were yellow for a while, and then all of them were red. When the leaves turn red, that’s when they are ready to fall almost any minute. That’s because they are dead.”
The front door opened. Robert dropped the wagon tongue and raced to the porch. “Here’s Daddy! Here’s Daddy! Daddy’s come out to play!” Elizabeth ran after him. They clambered up on the porch steps as fast as they could.“Now what?” Daddy said.“Play!” said Robert, jumping up and down, swinging on his arm. “We’re going to play!”“Is this the end of the week, Daddy?” Elizabeth asked. “Are you going to stay two whole days now?”“It’s the end of the week. No more city for two whole days.”“Let’s play,” Robert said, pulling him down the steps. “Let’s play everything!”“We are tired of playing bear, aren’t we?” Daddy asked. “We played bear last week-end. What’ll we play this week?”“Bear!” Robert cried. “Let’s play bear again. It’s more fun than anything else.”“I’ve just thought of a new game to play,” Daddy said.“How would you like to play horse, Robert? We’ve never played horse before, have we Elizabeth?”“Oh, let’s do!” she said. “It’s going to be lots of fun, isn’t it, Daddy?”“It certainly is,” said Daddy. “But who is going to be the horse?”“Oh, you are!” cried Elizabeth. “You be the horse.”“All right. I’m the horse. Now look out! Here comes the wild white horse!”“What’s the horse going to do?” Robert asked.“The horse would like some sugar,” Daddy said. “The horse like sugar better than anything else. He likes salt sometimes but he would rather have sugar now. He hasn’t had any sugar for a long time.”“Where’s the horse going to get sugar?” Elizabeth asked. “We haven’t any out here.”“Neigh! Neigh! Neigh!” Daddy said, galloping around in a circle on his hands and feet.“The horse is looking for sugar,” Robert said. “Look out! Don’t let the wild horse kick you!”
Daddy stopped, twisted his head from side to side and raised his foot high into the air behind him.“Look out!” Robert cried. “The horse is getting ready to kick!”Daddy held his foot up behind him a moment, and kicked. He kicked so hard it made his shoe come tumbling off.“The horse kicked his shoe off!” Elizabeth said. “Let’s be careful, because the horse is angry with us for not giving him some sugar. Oh where will we find some sugar?”“I’m not afraid of the horse,” Robert said. “Watch me! I’m going to ride him!”“He’ll throw you off,” said Elizabeth. “You’d better wait until he gets some sugar first.”“Watch me! This is the way to catch a wild horse and ride him away!”“Neigh! Neigh! Neigh!” Daddy said, galloping off. He stopped and kicked high into the air with his other foot. That shoe did not come off as the other one had.“Here I go!” Robert said. “Watch me ride the wild horse all around the pasture!”Daddy stood still until Robert had climbed on his back. Then he shook his head from side to side, snorted and pawed the lawn.“Let me ride, too,” Elizabeth begged. “I’d like to ride the wild horse.”She climbed on Daddy’s back behind Robert and held Robert around the waist so she would not be thrown off when the horse bucked and reared.“What are you getting down flat on the ground for, Daddy?” Robert asked. “We are all on. You may get up now, Daddy.”Daddy lay down flat on the lawn. Elizabeth got off, but Robert took a maple tree twig and tried to make the horse get up.“The horse won’t get up,” Robert said. “He wants to lie down.”“Why don’t you play horse any more, Daddy?” Elizabeth asked. “If you are tired of playing horse, let’s play another game. I know a good one called ‘Hunting the Kitty’. Don’t you wish to play that with us? It’s lots of fun, Daddy.”Robert got up and walked towards the porch. He stopped and looked back at Daddy and Elizabeth on the lawn.
“I’m going to tell Mother you won’t play with us any more, Daddy,” he said. “She’ll come out and make you play.”He ran into the house. Elizabeth moved closer to Daddy and began searching for four-leaf clovers in the grass. Mother and Robert came out the front door and walked across the lawn. Mother put her finger over her lips so that no one would make a sound. She came closer, tiptoeing softly, trying not to make any noise. In another moment they could all scare Daddy, because he did not know that Mother and Robert were there.“Boo!” Mother cried, falling down beside Daddy on the grass.“Boo! Daddy!” Robert said.“Boo!” said Elizabeth, jumping up and down.Mother looked down at Daddy, waiting for him to raise his head and smile at her.A small black ant was crawling over his nose. On the back of his shirt a big green grasshopper sat with his long legs all ready to spring.“Shh!” Mother said, putting her fingers over her lips again. “Don’t make any sounds. Daddy is fast asleep.”“Then how can we play, if Daddy isn’t going to be the wild horse?” Elizabeth asked, pouting.“Playing horse isn’t much fun,” Robert said. “I would like to play something else when Daddy wakes up.”Mother sat down close to Daddy, taking one of his hands in hers. She held his hand a moment, and dropped it.“What’s the matter?” Elizabeth asked, clutching Mother’s skirt. “Why did you scream, Mother?”Mother was biting her lips and looking down at Daddy’s white shirt where the grasshopper had been sitting. A maple leaf fluttered down, fell on Daddy’s shirt and lay there.“Will Daddy play with us again when he wakes up?” Robert asked.“Daddy kicked so hard while we were playing horse that his shoe came off,” Elizabeth said. “Look! Here it is!”She picked it up, and Mother took it from her and held it in both her hands, pressing it against her breast.The little black ant on Daddy’s nose crawled up to his forehead and stopped there to look at something.
“We must go into the house now,” Mother said, taking Elizabeth and Robert by the hands. “I wish both of you to go to the playroom and stay there until I call you. Look at the pictures in your books or build something with your blocks, but do not look out of the window until I call you. Mother will be busy for a long time.”They went into the house and Mother waited at the bottem of the stairs while they were going up to the playroom.“It’s a shame to stay indoors when it’s so nice out there,” Robert said. “All the red leaves will soon be gone.”Will you call us the minute Daddy wakes up, Mother?” Elizabeth asked. “Please do. We wish to finish playing horse – and have some new games to play, too.”“Yes,” Mother said, “I’ll call you.”

Achtergrondinformatie
De titel 'first autumn' slaat erop terug dat dit de eerste keer was dat de kinderen bewust de herfst meemaakten. Op overlijdenskaarten staat vaak de herfst afgebeeld, omdat dit seizoen gerelateerd wordt met de dood (bladeren vallen, de natuur sterft af). Seizoenen worden dus vaak met het leven vergeleken. Voor de kinderen is het de eerste keer dat ze met de dood te maken krijgen.
De schrijver beschrijft het proces van verval in de herfst; hoe alle bladeren verkleuren en uiteindelijk op de grond zullen vallen en afsterven. De jonge Elizabeth heeft haar eigen verklaring voor de herfst: 'the sky was raining paint last night while we slept, it rained a pot of paint on every tree' (het regende verf waardoor de bomen gekleurd waren). "Daddy says it is the end of summer. He said that the trees turn red and orange and yellow every year when summer is over.” zegt Robert.“I didn’t see it last year.”, zegt Elizabeth. De laatste toevoeging, dat ze zegt dat ze het vorig jaar niet had gezien, toont aan dat ze nog erg jong zijn en dat ze de herfst nog niet eerder bewust hebben meegemaakt.

Nadat de woorden ' Thats because they are dead' zijn geuit verschijnt vader op het toneel. Hij speelt met ze in de tuin en neemt zijn kinderen op de rug en ze spelen 'paardje rijden'. Opeens valt vader plat op de grond en antwoord niet meer.
“I’m going to tell Mother you won’t play with us any more, Daddy,” he said. “She’ll come out and make you play.” Deze reactie is vanuit een kind geredeneerd, een ouder kind of volwassene zou gealarmeerd kijken wat er aan de hand was, maar Robert denkt alleen maar aan spelen.

" Elizabeth moved closer to Daddy and began searching for four-leaf clovers in the grass." Deze zin toont aan dat Elizabeth jonger is dan haar broertje, ze is nog erg jong want ze is snel afgeleid. Terwijl haar vader bewegingsloos op de grond ligt gaat zij opzoek naar klavertjesvier.

Haar moeder doet tegenover haar kinderen alsof er niets aan de hand is, ze voelt zijn pols en slaakt een kreet. "She held his hand a moment, and dropped it." In deze regel wordt vanuit kinderlijk perspectief omschreven hoe de vrouw de pols van haar man voelde, om te controleren of hij nog een hartslag heeft. De moeder slaakt een kreet en aangezien moeders haast nooit schreeuwen, worden de kinderen bang: '“What’s the matter?” Elizabeth asked, clutching Mother’s skirt."
" Mother was biting her lips and looking down at Daddy’s white shirt where the grasshopper had been sitting". Moeder bijt op haar lippen om haar verdriet te verbergen voor haar kinderen. Ze zegt niets tegen haar kinderen, maar antwoord dat ze straks zal roepen als hij weer wakker is.

Het proces van verval dat de schrijver al eerder in het verhaal beschreef speelt een belangrijke rol. Als vader dood is neer gevallen komt de natuur tot hem. Als iets sterft neemt de natuur het weer in zich op. Ook vader wordt als het ware weer opgenomen in de natuur. Dit komt duidelijk naarvoren in de volgende voorbeelden:
'A small black ant was crawling over his nose. On the back of his shirt a big green grasshopper sat with his long legs all ready to spring.' (een mier zit op zijn neus, een sprinkhaan op zijn benen)
'A maple leaf fluttered down, fell on Daddy’s shirt and lay there.' (een blad valt op vader, verwijzing naar de herfst, het seizoen van verval)

Onze mening:

Wij vinden dit een ontroerend en mooi verhaal. Het is mooi hoe vrolijk en zorgeloos de kinderen zijn. Je moet glimlachen om de verklaring van Elizabeth hoe het komt dat de bladeren verkleuren en de beschrijving van het 'paardje spelen' is. Maar het is een heel serieus gedicht, want de dood staat centraal. Het verhaal kijkt vanuit het kinderlijk perspectief naar de dood en dat is een zeer interessant gegeven. De kinderen hebben namelijk niet door dat hun vader dood is, ze denken er alleen maar aan wanneer hij weer 'wakker wordt' en met hun gaat spelen. Het is mooi hoe de natuur de vader als het ware meteen weer opneemt en de manier waarop de dood in verband staat met de herfst is zeer goed beschreven. Aan de ene kant een treurig en verdrietig gedicht, maar tevens ook geschreven vanuit een mooi perspectief.

"Death by scrabble"

Death by scrabble or Tile M For Murder by Charlie Fish

It's a hot day and I hate my wife. We're playing Scrabble. That's how bad it is. I'm 42 years old, it's a blistering hot Sunday afternoon and all I can think of to do with my life is to play Scrabble. I should be out, doing exercise, spending money, meeting people. I don't think I've spoken to anyone except my wife since Thursday morning. On Thursday morning I spoke to the milkman. My letters are crap. I play, appropriately, BEGIN. With the N on the little pink star. Twenty-two points. I watch my wife's smug expression as she rearranges her letters. Clack, clack, clack. I hate her. If she wasn't around, I'd be doing something interesting right now. I'd be climbing Mount Kilimanjaro. I'd be starring in the latest Hollywood blockbuster. I'd be sailing the Vendee Globe on a 60-foot clipper called the New Horizons - I don't know, but I'd be doing something. She plays JINXED, with the J on a double-letter score. 30 points. She's beating me already. Maybe I should kill her. If only I had a D, then I could play MURDER. That would be a sign. That would be permission. I start chewing on my U. It's a bad habit, I know. All the letters are frayed. I play WARMER for 22 points, mainly so I can keep chewing on my U. As I'm picking new letters from the bag, I find myself thinking - the letters will tell me what to do. If they spell out KILL, or STAB, or her name, or anything, I'll do it right now. I'll finish her off. My rack spells MIHZPA. Plus the U in my mouth. Damn. The heat of the sun is pushing at me through the window. I can hear buzzing insects outside. I hope they're not bees. My cousin Harold swallowed a bee when he was nine, his throat swelled up and he died. I hope that if they are bees, they fly into my wife's throat. She plays SWEATIER, using all her letters. 24 points plus a 50 point bonus. If it wasn't too hot to move I would strangle her right now. I am getting sweatier. It needs to rain, to clear the air. As soon as that thought crosses my mind, I find a good word. HUMID on a double-word score, using the D of JINXED. The U makes a little splash of saliva when I put it down. Another 22 points. I hope she has lousy letters.

She tells me she has lousy letters. For some reason, I hate her more. She plays FAN, with the F on a double-letter, and gets up to fill the kettle and turn on the air conditioning. It's the hottest day for ten years and my wife is turning on the kettle. This is why I hate my wife. I play ZAPS, with the Z doubled, and she gets a static shock off the air conditioning unit. I find this remarkably satisfying. She sits back down with a heavy sigh and starts fiddling with her letters again. Clack clack. Clack clack. I feel a terrible rage build up inside me. Some inner poison slowly spreading through my limbs, and when it gets to my fingertips I am going to jump out of my chair, spilling the Scrabble tiles over the floor, and I am going to start hitting her again and again and again. The rage gets to my fingertips and passes. My heart is beating. I'm sweating. I think my face actually twitches. Then I sigh, deeply, and sit back into my chair. The kettle starts whistling. As the whistle builds it makes me feel hotter. She plays READY on a double-word for 18 points, then goes to pour herself a cup of tea. No I do not want one. I steal a blank tile from the letter bag when she's not looking, and throw back a V from my rack. She gives me a suspicious look. She sits back down with her cup of tea, making a cup-ring on the table, as I play an 8-letter word: CHEATING, using the A of READY. 64 points, including the 50-point bonus, which means I'm beating her now. She asks me if I cheated. I really, really hate her. She plays IGNORE on the triple-word for 21 points. The score is 153 to her, 155 to me. The steam rising from her cup of tea makes me feel hotter. I try to make murderous words with the letters on my rack, but the best I can do is SLEEP. My wife sleeps all the time. She slept through an argument our next-door neighbours had that resulted in a broken door, a smashed TV and a Teletubby Lala doll with all the stuffing coming out. And then she bitched at me for being moody the next day from lack of sleep.

If only there was some way for me to get rid of her. I spot a chance to use all my letters. EXPLODES, using the X of JINXED. 72 points. That'll show her. As I put the last letter down, there is a deafening bang and the air conditioning unit fails. My heart is racing, but not from the shock of the bang. I don't believe it - but it can't be a coincidence. The letters made it happen. I played the word EXPLODES, and it happened - the air conditioning unit exploded. And before, I played the word CHEATING when I cheated. And ZAP when my wife got the electric shock. The words are coming true. The letters are choosing their future. The whole game is - JINXED. My wife plays SIGN, with the N on a triple-letter, for 10 points. I have to test this. I have to play something and see if it happens. Something unlikely, to prove that the letters are making it happen. My rack is ABQYFWE. That doesn't leave me with a lot of options. I start frantically chewing on the B. I play FLY, using the L of EXPLODES. I sit back in my chair and close my eyes, waiting for the sensation of rising up from my chair. Waiting to fly. Stupid. I open my eyes, and there's a fly. An insect, buzzing around above the Scrabble board, surfing the thermals from the tepid cup of tea. That proves nothing. The fly could have been there anyway. I need to play something unambiguous. Something that cannot be misinterpreted. Something absolute and final. Something terminal. Something murderous. My wife plays CAUTION, using a blank tile for the N. 18 points. My rack is AQWEUK, plus the B in my mouth. I am awed by the power of the letters, and frustrated that I cannot wield it. Maybe I should cheat again, and pick out the letters I need to spell SLASH or SLAY. Then it hits me. The perfect word. A powerful, dangerous, terrible word. I play QUAKE for 19 points. I wonder if the strength of the quake will be proportionate to how many points it scored. I can feel the trembling energy of potential in my veins. I am commanding fate. I am manipulating destiny. My wife plays DEATH for 34 points, just as the room starts to shake. I gasp with surprise and vindication - and the B that I was chewing on gets lodged in my throat. I try to cough. My face goes red, then blue. My throat swells. I draw blood clawing at my neck. The earthquake builds to a climax. I fall to the floor. My wife just sits there, watching.

Achtergrond informatie
De bijtitel ' tile M for murder' is een woordspeling om de titel van een ander boek 'dail M for murder'. Tile is het Engelse woord voor letterblokje en de letterblokjes staan natuurlijk centraal in het spel scrabble. Er wordt met de titel verwezen naar de gebeurtenissen in de tekst. De woorden die gelegd worden hebben invloed op de realiteit. De woorden die gespeeld worden, worden waarheid. De man speelde bijvoorbeeld het woord 'explode' en toen explodeerde de airconditioning. De titel zegt dus als je het woord 'murder' speelt in het spel, dat er ook daadwerklijk iemand dood zal gaan. (Verder op in het verhaal zien we dat er ook daadwerklijk iemand overlijdt nadat het woord 'death' is gelegd).

Een man speelt met zijn vrouw scrabble. Hij verwijt haar dat zij de reden is van zijn saaie en vervelende leven, hij haat haar. Hij wil graag het woord 'murder' leggen, als een soort hint voor zijn vrouw. Hij wenst dat een bij in zijn vrouws mond vliegt en dat ze als gevolg daarvan overlijdt. Als het niet te heet was, zou hij haar ter plekke omleggen, dacht hij.
Hij speelde het woord 'warmer' en niet veel later wordt het erg warm in de kamer. Zij speelt het woord 'sweatier' en hij voelt vlak daarna de zweetdruppels op zijn hoofd staan. Hij speelt 'humid' en de vochtige druppels van zijn speeksel vallen op het scrabble bord. Zo komt elke keer het gelegde woord terug in de realiteit. Als hij 'zap' speelt (neerknallen, vernietigen), krijgt zijn vrouw een schok van de air conditioning. Hij begint zich steeds meer aan zijn vrouw te ergeren, de woede in hem wordt steeds groter. Hij legt het woord 'explodes' en de air conditioning explodeerd. 'The words are coming true' realiseerd de man zich. 'The whole game is 'jinxed' (behekst)." Hij wil kijken of het echt werkt door een woord te leggen dat niet verkeerd geinterpreteerd kan worden, een woord rondom de dood. Hij wil worden als 'slay' of 'slash' leggen, hij wil eindelijk van zijn vrouw af. Hij wil een krachtig, gevaarlijk en verschrikkelijk woord leggen. "I am manipulating destiny", de man denk dat hij de baas is over het noodlot. En hij legt het woord 'quake' (beving). De ruimte begint inderdaad te bewegen. Plotseling speelt zijn vrouw 'death' en hij snakt naar adem. Hij is verrast en zoekt naar een verklaring. Het letterblokje 'B' (verwijst naar de 'bee' (bij) waarvan hij wilde dat deze de dood van zijn vrouw zou veroorzaken) waar hij op kauwde schoot in zijn keel en hij stikte in zijn bloed. 'The eartquake builds to a climax..."

Gelegde woorden van de ik persoon: begin, warmer, zaps (vernietigen, neerknallen), humid(vochtig), cheating, sleep, explodes, fly, quake
Gelegde woorden die de ik persoon graag wilde leggen: murder, kill, stab (doodsteken), slash (afsnijden), slay (ombrengen), naam van de vrouw
Gelegde woorden van de vrouw: jinxed (behekst), sweatier, fan (ventileren), ready, ignore, sign, caution (waarschuwing, voorzichtig doen), death

De ironie van het verhaal is dat de man graag zijn vrouw wil vermoorden door de juiste woorden te spelen tijdens een potje scrabble en dat hij zelf uiteindelijk de gene is die overlijdt.

Onze eigen mening:
We vinden het een goed bedacht verhaal, ookal is het erg onwaarschijnlijk wat er in het verhaal gebeurd. Het potje scrabble begint net als elk ander potje scrabble, maar op het moment dat je als lezer er achter komt dat de woorden die gelegd worden waarheid worden, loopt de spanning in het verhaal op. Je wil graag doorlezen tot het einde om er achter te komen of hij uiteindelijk een woord kan leggen waardoor zijn vrouw dood gaat. Het komt dan ook als een verrassing dat het uiteindelijk de man is die overlijdt, doordat zijn vrouw compleet onwetend en zonder de gevolgen van haar daad het woordt 'death' neerlegd. We kunnen ons moeilijk in de woede van de man ten opzichte van zijn vrouw inleven, maar we kunnen het ons wel goed voorstellen dat het zeer aantrekkelijk is om 'gevaarlijke' woorden te leggen, op het moment dat je door hebt dat de gelegde woorden waarheid worden. Je wilt het dan toch uitproberen en dat is spannend.

"The Chimney Sweeper"

When my mother died I was very young,
And my father sold me while yet my tongue
Could scarcely cry 'Weep! weep! weep! weep!'
So your chimneys I sweep, and in soot I sleep.

There's little Tom Dacre, who cried when his head,
That curled like a lamb's back, was shaved; so I said,
‘Hush, Tom! never mind it, for, when your head's bare,’
‘You know that the soot cannot spoil your white hair.’

And so he was quiet, and that very night,
As Tom was a-sleeping, he had such a sight!--
That thousands of sweepers, Dick, Joe, Ned, and Jack,
Were all of them locked up in coffins of black.

And by came an angel, who had a bright key,
And he opened the coffins, and set them all free;
Then down a green plain, leaping, laughing, they run
And wash in a river, and shine in the sun.

Then naked and white, all their bags left behind,
They rise upon clouds, and sport in the wind;
And the angel told Tom, if he'd be a good boy,
He'd have God for his father, and never want joy.

And so Tom awoke, and we rose in the dark,
And got with our bags and our brushes to work.
Though the morning was cold, Tom was happy and warm:
So, if all do their duty, they need not fear harm.


A little black thing among the snow,
Crying ‘weep! Weep!’ in notes of woe!
‘Where are thy father & mother? Say?’
‘They are both gone up to the church to pray.’

‘Because I was happy upon the health,’
‘And smil’d among the winter’s snow,’
‘They clothed me in the clothes of death’
‘And taught me to sing the notes of woe.’

‘And because I am happy & dance & sing,’
‘They think they have done me no injury,’
‘And are gone to praise God & his Priest & King,’
‘Who make up a heaven of our misery.’

-by William Blake

Achtergrond informatie
William Blake heeft het eerste deel (de eerste zes strofen) van dit gedicht gepubliceerd in ‘Songs of Innocence’ in 1789. Dit eerste stuk van het gedicht laat zien dat kinderen een erg positieve blik op het leven hadden. Zij proberen het best van hun leven te maken en veel lol te hebben en zij zijn absoluut niet bang voor de dood. In de laatste regels van de eerste strofe, roepen zij: ‘Weep! Weep! Weep! Weep!’ Dit was een poging van hen om de schreeuw van de schoorsteenvegers na te doen. Ook zijn de jongens erg positief. Tom, die erg verdrietig was toen zijn mooie, krullende haar eraf werd geschoren, werd getroost door de anderen. ‘You know that the soot (roet) cannot spoil your white hair.’ Tom was gerust gesteld en die nacht kreeg hij een droom. Alle schoorsteenvegers zaten in een zwarte kist, waarna een engel hen kwam bevrijden. Dit maakt hen erg blij: ‘Then down a green plain, leaping, laughing, they run and wash in a River, and shine in the sun’ De laatste strofe ‘So, if all do their duty, they need not fear harm’ brengt de boodschap van het eerste deel van dit gedicht. Als zij hun plicht volbrengen, hoeven zij niet bang te zijn om gekwetst te worden, zij kunnen dus een fijn leven leiden.
Het tweede deel van het gedicht (de laatste drie strofen) is gepubliceerd in ‘Song of Experience’ in 1794. In dit deel wordt een ander perspectief duidelijk. Het kind verwijt zijn ouders de positie waarin hij nu verkeerd. Hij vindt zijn situatie ellendig en geeft ook de schuld aan god, de priester en de koning.De eerste strofe van dit deel beschrijft de situatie van een kleine schoorsteenveger onder de sneeuw, hij huilt en roept om zijn ouders. Maar zij zijn aan het bidden in de kerk.In de tweede en derde strofe legt het kind zijn situatie uit. Hij was gelukkig en tevreden, ook al waren zij niet rijk en een ijzige kou maakte hem niet uit, waarna hij in de ‘in the clothes of death’ (zwarte dode kleren) werd gehesen en hem de schreeuw van de schoorsteenvegers werd geleerd. Dit zegt dus eigenlijk hoe hij, op een gedwongen manier, schoorsteenveger is worden. Toch blijft hij een optimistische jongen en hierdoor lijkt het alsof de volwassenen hem niet hebben kunnen kwetsen en geen onrecht begingen. ‘And because I am happy & dance & sing, they think they have done me no injury.’ En hierdoor gingen zij god en priester loven, omdat zij ook zo handig zijn in het goed praten van dingen (een hemel van de armoede en ellende maken) Dit weergeeft een afkeer.

Hieruit is op te maken dat William Blake, in zijn eerste gedicht, voor kinderarbeid was, kinderen leden hier niet onder en wilden hard werken. Maar in zijn tweede gedicht komt zijn afkeer tegen kinderarbeid naar voren.
Alle strofen hebben een duidelijk rijmschema, namelijk AABB ‘When my mother died I was very young, And my father sold me while yet my tongue. Could scarcely cry 'Weep! weep! weep! weep!'So your chimneys I sweep, and in soot I sleep.
Alleen de laatste strofe heeft een afwijkend rijmschema, namelijk ABAB. ‘And because I am happy & dance & sing,’ ‘They think they have done me no injury,’ ‘And are gone to praise God & his Priest & King,’ ‘Who make up a heaven of our misery.’kan zijn om de boodschap duidelijk naar voren te laten komen.

Onze mening
Wij vinden dit een goed gedicht. Vooral het deel waarin William Blake zijn afkeer tegen kinderarbeid toont, want wij winden kinderarbeid verschrikkelijk. Een kind hoort geen zwaar werk te doen, maar lekker te kunnen genieten van zijn leven. Daarom vinden wij het eerste deel van het gedicht minder, omdat de schrijver hierin een positievere opstelling heeft ten opzichte van kinderarbeid. Gelukkig maakt hij dit goed met zijn latere uitgave. Verder is ‘The Chimney Sweeper’ een romantisch gedicht, wel niet op de manier die je zou denken, met natuur en gevoelens. Maar het gedicht bevat een duidelijk romantisch kenmerk, namelijk verzet. Verzet tegen kinderarbeid, een gevolg van de industriële revolutie. En dus verzet tegen de slechte werkomstandigheden van de arbeiders. Het bespreken van dit gedicht was best ingewikkeld, maar wel de moeite waard.

"Death"

A death by Elizabeth Jennings (1962 - 2001)

'His face shone' she said,
'Three days I had him in my house,
Three days before they took him from his bed,
And never have I felt so close'

'Always alive was he
A little drwan away from me.
Looks are opaque when living and his face
Seemed hiding something carefully.

'But those three days before
They took his body out, I used to go
And talk to him. That shining from him bore
No secrets. Living, he never looked or answered so.'

Sceptic I listened, then
Noted what peace she seemed to have,
How tenderly she put flowers on his grave
But not as if he might return again
Or shine or seem quite close:
Rather to please us were the flowers she gave.

Achtergrondinformatie
Er zijn vele universele dichten geschreven over de dood. Die gedichten nemen meteen een plekje in in ons hart en we kunnen ons goed met die gedichten identificeren. 'A death' is echter een gedicht dat mensen tot nadenken zet en het gedicht laat ons op een andere manier tegen de dood en/of het rouwproces aankijken. Er worden weinig gevoelens in het gedicht geuit. Alleen de vierde versregel 'and never have I felt so close' toont emotie.

De eerste drie strofen van dit gedicht beschrijven hoe een 'she' heeft beleefd dat de overleden man drie dagen bij haar in huis lag. We gaan ervanuit dat de man opgebaard ligt ergens in haar huis. Ze verteld vrij objectief over die drie dagen en gebruikt tegenstellingen om zaken onder extra aandacht te brengen. Zo zegt ze dat het voelt alsof ze meer contact heeft met de overleden man dan toen hij nog leefde. 'Always alive he was, a little drawn away from me' terwijl het juist logisch is dat nu hij dood is hij meer afwezig is, maar zij voelt dit anders.

In de laatste strofe wordt er van perspectief gewisseld (dit kun je vaak zien door goed op leestekens te letten, in de vierde strofe ontbreken bijvoorbeeld aanhalingstekens). Er komen 4 personen aanbod in deze laatste strofe: 'I' , 'she' (slaat terug op de vrouw uit de eerste drie stofes), 'he' (de overleden man) en nog een persoon of meerdere personen die samen rondom het graf staan, want de 'I' - persoon spreekt van 'us' in de laatste versregel van dit gedicht.

In de laatste strofe wordt gezegd dat 'she' alleen de bloemen op het graf van de overleden man legt zodat de mensen rondom het graf tevreden zouden zijn. Normaal gesproken leg je bloemen op het graf van een overleden persoon als eerbetoon, maar zo werkte het bij haar niet.

Vragen beantwoord
Vertel in je eigen woorden de gevoelens van de vrouw tegenover de overleden man. Welke tegenstelling brengt zij ter sprake?
De vrouw uit weinig emoties, maar wel wordt duidelijk dat ze nu de man overleden is, meer contact met hem heeft dan toen hij nog leefde. Dat is natuurlijk een grote tegenstelling. Ze zegt bijvoorbeeld 'And never have I felt so close', dit is ook het enige gevoel dat ze uit.
Wat probeert de vrouw uit te drukken met tegenstelling 'living, he never looked or answered so'?
Toen de man nog in leven was, was hij een gesloten man die weinig praatte en weinig van zich liet merken. Zijn gezicht verborg altijd wat. Nu de man overleden is, is zijn gezicht open en lijkt te spreken. Dus levend maakte hij nooit zo veel contact zoals hij doet nu hij dood is.
Leg de laatste versregel van het gedicht uit. Wie worden er bedoelt met 'us'? Moeten we de zin intepreteren als een gebrek aan liefde vanaf haar kant?
De laatste versregel zegt dat de vrouw alleen bloemen op het graf van de overleden man legde om de andere aanwezigen tevreden te stemmen. De andere mensen rondom het graf worden dus bedoeld met 'us'. De vrouw deed dit niet als een gebrek aan liefde, maar ze voelde zich niet verbonden met het graf.
Begrijpt de dichter de emoties van de vrouw? Veranderd haar houding ten opzichte van deze vrouw? Geef voorbeelden.
In de laatste strofe wordt gezegd 'Sceptic I listened' dit toont aan dat ze vertwijfeld tegenover de vrouw stond. Ze stond met vertwijfeld te luisteren en merkte op wat voor een vrede de vrouw met de situatie bleek te hebben. Ze legde de bloemen voorzichtig op het graf, maar niet voor hem, maar 'rather to please us'. Er zit dus wel een ondertoon in de laatste strofe, we denken een beetje verontwaardiging zelfs.
Hoe reageerd de vrouw in dit gedicht in vergelijking met de beschrijvingen van emoties in het gedicht van Emily Dickinson's 'The last night that she lived'?
De mensen in het gedicht van Emily Dickinson reageren heel gevoelig en emotioneel, je kunt merken dat de situatie ze echt raakt. In 'A death' worden er bijna geen emoties geuit en komt de vrouw over als een beetje gevoelloos. Er word vooral heel objectief beschreven.

Onze mening:
Wij vinden het een verwarrend gedicht, omdat we niet kunnen begrijpen hoe het kan dat iemand zo objectief de dood beschrijf van een bekende. Normaal gesproken wordt de dood heel gevoeldig en emotioneel beschreven, maar dit gedicht is haast een beetje afstandelijk.
Het is wel een gedicht dat je aan het denken zeg en anders tegen de zaak aan laat kijken. We zijn bijvoorbeeld gaan bedenken wat de relatie was tussen de vrouw en de overleden man. Hield ze niet van hem? Is ze opgelucht dat hij overleden is? Dit zijn vragen die na het lezen van dit gedicht in je opkomen. We vinden het wel mooi om 'A death' te vergelijken met 'The last night that she lived', omdat beide een heel ander beeld van de dood geven. Het enige gedicht is heel emotioneel en het andere gedicht veel objectiever.

"Five Ways to Kill a man"

There are many cumbersome ways to kill a man.
You can make him carry a plank of wood
to the top of a hill and nail him to it.To do this
properly you require a crowd of people
wearing sandals, a cock that crows, a cloak
to dissect, a sponge, some vinegar and one
man to hammer the nails home.

Or you can take a length of steel,
shaped and chased in a traditional way,
and attempt to pierce the metal cage he wears.
But for this you need white horses,
English trees, men with bows and arrows,
at least two flags, a prince, and a
castle to hold your banquet in.

Dispensing with nobility, you may, if the wind
allows, blow gas at him. But then you need
a mile of mud sliced through with ditches,
not to mention black boots, bomb craters,
more mud, a plague of rats, a dozen songs
and some round hats made of steel.

In an age of aeroplanes, you may fly
miles above your victim and dispose of him by
pressing one small switch. All you then
require is an ocean to separate you, two
systems of government, a nation's scientists,
several factories, a psychopath and
land that no-one needs for several years.

There are, as I began, cumbersome ways
to kill a man. Simpler, direct, and much more neat
is to see that he is living somewhere in the middle
of the twentieth century, and leave him there.

- by Edwin Brock

Achtergrondinformatie
Dit gedicht van Edwin Brock komt uit de moderne tijd. Het gedicht geeft een indicatie van vijf verschillende manieren om een man te doden, die een verwijzing zijn naar de geschiedenis. Het is een gedicht gebaseerd op het thema, de dood. Om dit gedicht echter goed te kunnen begrijpen, is het belangrijk om naar de samenstelling van elke strofe apart te kijken.
De eerste strofe “you can make him carry a plank of wood to the top of a hill and nail him to it” is een verwijzing naar de tijd van Christus. Dit stukje van het gedicht beschrijft hoe het doden gebeurde en in de regels erna wordt duidelijk gemaakt, door middel van gedetailleerde beschrijvingen, hoe dit het beste kan gebeuren.
In de tweede strofe gaat Brock door naar de volgende periode, de middeleeuwen. het gedeelte: “or you can take a length of steel, shaped and chased in a traditional way, and attempt to pierce (doorboren) the metal cage he wears…” Dit beschrijft het doorboren van de man. In de regels daarna gebruikt Brock dezelfde beschrijvingstechniek als in de eerste strofe. “But for this you need…” Er volgt een opsomming van wat nodig is voor deze manier van doden.
De derde strofe beschrijft een andere, moderne manier van doden. “… you may, if the wind allows, blow gas at him” Dit staat voor een vergassing en verwijst daarom naar de Eerste Wereldoorlog. Weer volgt er de typische opsomming van wat hiervoor nodig is, en deze begint weer met “But then you need…”
In de volgende strofe gaat Brock door naar de manier van doden tijdens de Tweede Wereldoorlog. “In an age of aeroplanes, you may fly miles above your victim and dispose of him (uit de weg ruimen) by pressing one small switch…” Dit staat voor het bombarderen van iemand. Om deze manier te kunnen volbrengen zijn er weer een aantal belangrijke dingen nodig, zoals de oceaan, fabrieken en land dat ongebruikt kan blijven voor jaren. En nog een zeer belangrijk iets namelijk: “a psychopath”, dit is een verwijzing naar Hitler.
The begin zin van de vijfde, laatste strofe, valt in herhaling met het begin van het gedicht. “There are, as I began, cumbersome (omslachtige) ways to kill a man.” Dit vertelt hij nadat hij vier omslachtige manieren heeft verteld die terugverwijzingen naar perioden in de geschiedenis. Hij eindigt met de laatste en tevens de makkelijkste manier: “Simper, direct, and much more neat is to see that he is living somewhere in the middle of the twentieth century, and leave him there…” Hiermee toont hij een bepaalde afkeer tegen de oorlog en andere afschrikkende manieren om mensen te doden. Na bewust te hebben verteld over alle omslachtige manieren, komt hij in de slotzin met de beste oplossing, de mens zijn gang laten gaan, want hij gaat toch wel vanzelf een keer dood.

Om zijn lezers naar het belangrijkste punt van het gedicht te leiden, gebruikt Brock dus als techniek het beschrijven van omslachtige manieren om de mens te doden.

Onze mening
Wij vinden dat Brock een zeer goed en duidelijk gedicht heeft geschreven. Hij verteld vier manieren om iemand te doden, welke verwijzen naar de geschiedenis en erge gebeurtenissen van vroeger (zoals de oorlog). Deze omslachtige manieren zijn gruwelijk, maar goed te begrijpen. Met de laatste strofe maakt Brock heel duidelijk zijn standpunt in dit gedicht duidelijk, de mens lekker laten leven. In ‘Five Ways to Kill a man’ zijn de bekwaamheid van de schrijver en de inhoud van het gedicht in evenwicht.