"I Wandered Lonely as a Cloud"

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed---and gazed---but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

- By William Wordsworth

Achtergrond informatie
Dit gedicht is afkomstig uit de literaire periode " De Romantiek". We zien verschillende kenmerken uit die periode terug in dit gedicht. Zo speelt het zich af in de natuur en is het een zeer gevoelig gedicht (voelen boven denken). Het is subjectief geschreven. Woordgroepen zoals "as a cloud" in regel 1 van de eerste strofe verwijzen naar de natuur en in dit gedicht komt dus duidelijk naar voren dat de mens onderdeel is van de natuur.

De zinnen "Fluttering and dancing in the breeze", "Tossing their heads in sprightly dance" en "And dances with the daffodils" zijn drie zinnen die elk aan het eind van een strofe in dit gedicht staan. Ze hebben een heel ander metrum dan de zinnen daarvoor en door dit afwijkende metrum vallen deze zinnen op. Als je de zinnen uitspreekt merk je dat dit afwijkende metrum het wapperen en dansen van de narcissen op de wind symboliseerd en ondersteund.

De zin "A poet could not but be gay, In such a jocund company" is typisch romantisch te noemen, want er wordt naar verwezen dat een dichter zich gewoonweg wel fantastisch moet voelen in de natuur met zulke mooie narcissen om zich heen.

Onze mening
We vinden het een mooi gedicht, omdat er zo levendig wordt verteld over een eigenlijk doodnormaal bosje bloemen; narcissen. De persoon geniet intens van de natuur en het is mooi hoe de laatste versregels van de strofen de beweging van de narcissen ondersteunen. We stellen ons de ik-persoon voor als een romatisch ziel die geniet van de kleine dingen in het leven en die volledig kan opgaan in de natuur. We kunnen ons zelf niet identificeren met deze persoon, we genieten wel van de kleine dingen, maar we hebben niet zo'n hartstochtelijke passie voor de natuur. Deze passie voor de natuur is typisch voor de romantiek. Toch spreekt dit gedicht tot de verbeelding en kun zie je iemand voor je die door een indrukwekkend mooi landschap loopt en geniet van alle narcissen. Het is een gevoelig iemand en dat spreekt ons aan, want de ik-persoon verteld mooi hoe hij de pracht van alle narcissen beleefd.